بی پدر مادر

یک عمر سیاست را برای ما اشتباه ترجمه کردند...اشتباه فهمیدیم...و بعد اشتباه زدیم...!

جایگاهی برای عِلم

امروز یکی از نیاز های اساسی و درجه یک کشور، نیاز علمی است.

این است من

این من است؛

مَردونگی

می ترسم از روزی که ترس، سراغم آید

روزی که صدای مردانه، در خانه کم آید

تاریکیِ شب است و دیگر هیچ...

چرا؟

چرا...؟ نه واقعا چرا؟!...خب برام سوال شده دیگه...چرا؟

حاجی فیروز

نزدیک عید بود و خیابون ها شلوغ. با اینکه مردم درحال خرید عید بودن و شور و حال خاصی داشتن ولی با وضعِ بدِ مالیِ این چند وقته، ترافیک هم خیلی اعصاب خورد کن شده بود. مسیری که درحالت عادی، تو نیم ساعت رد میشدم، حالا  یک ساعت بود که توش گیر کرده بودم و تازه مسیر نصف شده بود! یخرده که جلوتر رفتیم دیدیم یه تصادف شده؛

وجدان

مرامت بین همه زبان زد بود

صدایت، آویزه ی گوشم بود

مستِ آن چشم ها بودم ولی

موهای پریشانت چیز دیگر بود

چهار...

ایران از کشورهای تاریخی و از اون امپراطوری های بزرگ قدیمیه. این تاریخ کشور، چیزی نیست که کسی انکارش بکنه ولی خب حتما هم چیزی نیستش که قرار باشه خیلی بهش افتخار کنیم و نژادپرست بازی دربیاریم. توی این تاریخ هم نقاط روشن و هم نقاط تیره وجود داره، اتفاقات خوب و بد، افراد خوب و بد، حادثه های تلخ و شیرین و خیلی چیزهای دیگه، همه ی اونها حالا با اندازه های مختلف توی کشورمون بوده.

بمیرید بمیرید

بمیرید بمیرید، در این عشق بمیرید     در این عشق چو مردید، همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید، و زین مرگ مترسید     کز این خاک برآیید، سماوات بگیرید

حاج مالک الشباز

کودکی متولد شد...مادرش زنی سفید پوست و پدر، سیاه پوستی قد بلند و هیکلی، تک چشم و البته کشیش!