حماقت
یک سوال...
به نظرِ شما حماقت تا چه اندازه میتواند باشد؟
مگر حماقت و کوته فکری، از این هم میتواند بالاتر باشد که فکر کنیم امثال "محسن حججی"، به این خاطر شهید شدند که "دختر سوری، در ورزشگاه آزادی با حجاب باشد" یا "بعضی از هواداران یا بازیکنان سوریه، به ایران فحش ندهند" یا ... ؟ میتواند باشد؟!
گاهی فکر میکنم اتفاقاتی مثل ساختمان مجلس که فایده ای نداشتند؛ ما که خودمان اونجا نبودیم، به نزدیکانِ ما هم که ربطی نداشت، چندتا پاسدار هم که آمدند و قضیه را جمع کردند، کلا هم که هفده هجده نفر بیشتر شهید نشدند...خب چه فایده؟! با این ترقه بازی ها که چیزی درست نمیشود. حتما باید بیایند وسطِ اتاقِ پذیراییِ ما و سرمان را بیخ تا بیخ ببرند و از آن هم فیلم بگیرند، آخرش هم کلی آدم به خاطر اینکه اسمِ ما را شهید گذاشتند، کلی فحش و ناسزا بارمان کنند.
کلا هم هفته ای یکبار در تهران، سه بار هم در ماه در بقیه ی استان ها، یک عملیات انتحاری داشته باشیم که برای هر کدام هم، اخبارگو بگوید: "این انفجار صدها کشته و زخمی بر جای گذاشت". یک استان و چندین شهرمان هم در اِشغال امثال داعش باشد، خودمان هم درگیر جنگ و انفجار و موشک و آژیرِ خطر و از اینجور چیز ها باشیم. دانشجویان عزیزِ مملکت را هم به عنوان سربازان خَدومِ نظام، ببرند وسطِ میدانِ جنگ و هر روز کلی کشته بدهند و ... !
انصافا لیاقتِ بعضی هایمان بیشتر از این است؟!
این حماقت و کوته فکری به حدی بزرگ شده که به راحتی فکر و ذهنمان را از هر مسئله ی مهمی در دنیا دور میکند و خودمان هم هیچ حواسمان نیست و نمیفهمیم؛ نمیدانم چرا اینجا میانمار نشد؟! یا مثلا یمن؟ یا بحرین؟ نیجریه؟ یا ... یا عراق و سوریه؟!
هیچکداممان معنای درد را نفهمیدیم که نفهمیدیم...تمامِ این داستان ها هم از نبودِ همان واژه ی قدیمیِ "بصیرت" آب میخورد...
