چراغ

روز است و آسمان، نور باران

شب است و نورِ ماهِ درخشان

لطفاً نگذرید!

سر تا پایت که خاکی شد

آدم دیگری خواهی شد...

خطِ زرد

از جایی که به آن سرکار میگویند بیرون میزنم. حالم خوش نیست و به دنبالِ کمی آرامش و فرار از دنیای اطراف میگردم. زیپِ کوچکِ کیف را باز میکنم. یک سیم پیچ خورده ای که بهش هنزفری میگویند را بیرون میکشم و دقایقی را صرف باز کردن گره هایش میکنم. بدون اینکه نگاه کنم، یک سر سیم را به سوراخی که در گوشی تعبیه کرده اند فرو میکنم. انگشتم روی لیست آهنگ ها کمی بازی میکند و یکی از همان پِلِی لیست ها را انتخاب و رویش یک ضربه ی کوچک میزند. صدایی شروع به خواندن میکند...

زندگی نکن!

در زمانی هستیم که نصفه و نیمه کنار یکدیگر نشسته ایم و لذت دنیا را هم نمیبریم و فقط نفس میکشیم و نفس میکشیم و دوباره نفس میکشیم و باز هم نفس میکشیم و برای بارِ n اُم نفس میکشیم و باز هم خودمان را برای بارِ n+1 اُمین نفس آماده میکنیم و ...، عجب زندگیِ زیبا و پُر بار و سعادتمندانه ای داریم خدایی...

کمه ولی...

مدیریت از جمله کارهای سخت در دنیاست و کلا مدیریت، نگهداری و هدایت یک مجموعه، کار دشواریه، با این حال، همه دوست داریم که در آینده یک مدیرِ موفق شویم. دلیلش چیه؟پول!

بقالیِ مصطفی

مصطفی، 5 سال بود که حدودِ ساعت 9 صبح، مغازه را باز میکرد.

بیدارباش

مدتی است که در صورِ بیدارباش دمیده اند...

درد

از هرچه بگذریم، سخنِ دوست خوش تر است...

هنوزم هست...

یخرده کارام مونده بود، مجبور شدم تا دیر وقت دانشگاه بمونم و به کارام برسم. صبح هم چند جا باید میرفتم واسه انجام یسری کارای اداری. خیلی خسته شده بودم؛

خط مُـــــــمتد

ما در حال انجامِ وظیفه ایم...دِلا شیره، تا ابد با ترس غریبه ایم...