چراغ

روز است و آسمان، نور باران

شب است و نورِ ماهِ درخشان

جورِ دیگر

چشم ها را باید بست

جورِ دیگر باید دید...

...چشم در راه

تو را من چشم در راهم

مَردونگی

می ترسم از روزی که ترس، سراغم آید

روزی که صدای مردانه، در خانه کم آید

تاریکیِ شب است و دیگر هیچ...

وجدان

مرامت بین همه زبان زد بود

صدایت، آویزه ی گوشم بود

مستِ آن چشم ها بودم ولی

موهای پریشانت چیز دیگر بود

بمیرید بمیرید

بمیرید بمیرید، در این عشق بمیرید     در این عشق چو مردید، همه روح پذیرید

بمیرید بمیرید، و زین مرگ مترسید     کز این خاک برآیید، سماوات بگیرید

گرماگرمِ بهمن

راه را بلدم، توان بستن دارم

از سر عشق، شور رفتن دارم

نقشه ی راه، همان کفِ دستم بود

از سرخی خون، قطبنما من دارم

آقا و خانم

زندگی یک عرصه است؛ عرصه ای قطعا جذاب و پر فراز و نشیب...موجودی متولد میشود که چشم دارد اما توانایی آنچنانی برای دیدن ندارد؛ گوش هایی دارد ولی توانایی چندانی برای شنیدن ندارند؛ دست و پایی دارد که تقریبا هیچ یک از توانایی های گرفتن و راه رفتن را ندارند...همین موجود با گذر زمان به خود تغییراتی میدهد...همان دست و پا زدن هایی که به ظاهر کارکردی نداشتند، میتوانند دنیایی را زیر و رو کنند و اسم خود را به تمام عالمیان برسانند...

گرفتار

دل خوش به بیراهه، دل خوش به همه دنیا

دل خوش به غم امروز، به آزادیِ فردا

مَرد

ساده بود ولی نه ساده لوح...