چراغ

روز است و آسمان، نور باران

شب است و نورِ ماهِ درخشان

جورِ دیگر

چشم ها را باید بست

جورِ دیگر باید دید...

مَردونگی

می ترسم از روزی که ترس، سراغم آید

روزی که صدای مردانه، در خانه کم آید

تاریکیِ شب است و دیگر هیچ...

وجدان

مرامت بین همه زبان زد بود

صدایت، آویزه ی گوشم بود

مستِ آن چشم ها بودم ولی

موهای پریشانت چیز دیگر بود

گرماگرمِ بهمن

راه را بلدم، توان بستن دارم

از سر عشق، شور رفتن دارم

نقشه ی راه، همان کفِ دستم بود

از سرخی خون، قطبنما من دارم

گرفتار

دل خوش به بیراهه، دل خوش به همه دنیا

دل خوش به غم امروز، به آزادیِ فردا

خورشیدِ سوزان

خورشید هم دگر قصدِ شوخی دارد با ما انگاری

قصدِ ذوبِ همه یخ های قطبین را دارد انگاری

به چه قیمت؟

امید می دهی...امیدهایت به چه قیمت؟

میخواهی عشق از یادم رود، به چه قیمت؟

به اطرافمان خوب نگاه کنیم

میدانم که میدانید؛ ولی گفتم شاید بد نباشد که حداقل یک یادی از انسان هایی که حق بزرگی بر گردن ما دارند شده باشد.

عشق تویی

بی عشق تو نتوان گذری را گذراندن

بی لطف تو نتوان پی معشوق دویدن