صدای آشنا

در پیاده رو قدم میزد. از میان شلوغی ها و جمعیت عبور میکرد. نگاه میکرد...به مردم ولی فقط این چشمهایش بودند که آنها را میدیدند نه افکارش!

...هر روز بیشتر از دیروز

دعاهای پای سجاده اش هیچگاه کم نمیشد...بلکه هر روز زیادتر هم میشد!

به چه قیمت؟

امید می دهی...امیدهایت به چه قیمت؟

میخواهی عشق از یادم رود، به چه قیمت؟

سبیلِ پدر

از راهرو صدایی می آید، صدای کفش است که به پله ها می خورد، یکی دارد از پله ها بالا می آید. ولی این صدا، مثل همه ی راه رفتنِ روی پله ها نیست...صدای پایی خسته است...پایی که یک روز دیگر، یک مردِ پنجاه ساله را، از ساعت 7 صبح تا 6 بعد از ظهر، این طرف و آن طرف برده؛ که به قول خودش، یک لقمه ی حلال سر سفره آورده باشد!

عشق تویی

بی عشق تو نتوان گذری را گذراندن

بی لطف تو نتوان پی معشوق دویدن

توقف مطلق

عشق را سر بِبُر...

و همینطور من را...

و سرانجام خودت.

اسماعیل صف کُش

دیگه مسجد خالی شده بود؛ فقط من و حاج آقا و اون یارو مونده بودیم. من که به جماعت نرسیده بودم، حاج آقا هم که دیگه داشت وسایلشو جمع میکرد تا بره. گفتیم سریع نمازرو بزنیم و بریم خونه، کلی کار داریم ولی مگه میذارن...تا قیافه ی این یارو رو میبینم اصلا اعصابم خورد میشه...أه...میاد خونه ی خدارو به گن...

همین ...

چشم هایم مال من نیستند...