...هر روز بیشتر از دیروز

دعاهای پای سجاده اش هیچگاه کم نمیشد...بلکه هر روز زیادتر هم میشد!

به چه قیمت؟

امید می دهی...امیدهایت به چه قیمت؟

میخواهی عشق از یادم رود، به چه قیمت؟

سبیلِ پدر

از راهرو صدایی می آید، صدای کفش است که به پله ها می خورد، یکی دارد از پله ها بالا می آید. ولی این صدا، مثل همه ی راه رفتنِ روی پله ها نیست...صدای پایی خسته است...پایی که یک روز دیگر، یک مردِ پنجاه ساله را، از ساعت 7 صبح تا 6 بعد از ظهر، این طرف و آن طرف برده؛ که به قول خودش، یک لقمه ی حلال سر سفره آورده باشد!

به اطرافمان خوب نگاه کنیم

میدانم که میدانید؛ ولی گفتم شاید بد نباشد که حداقل یک یادی از انسان هایی که حق بزرگی بر گردن ما دارند شده باشد.

عشق تویی

بی عشق تو نتوان گذری را گذراندن

بی لطف تو نتوان پی معشوق دویدن