وجدان

مرامت بین همه زبان زد بود

صدایت، آویزه ی گوشم بود

مستِ آن چشم ها بودم ولی

موهای پریشانت چیز دیگر بود

مرا دلتنگِ خود میکنی اما

راهیِ راهِ خود میکنی اما

هنگامِ وصال و انتهای هجرانم

پنهان میکن زِ من خود را

گاه و بیگاه که دلم میرنجد

به تو و حرف هایت میخندد

دل که از دنیا و مافیها گرفت

دل به نوازش های تو میبندد

این که تو کیستی را نمیدانم

زنده ی کدام دنیایی نمیدانم

روزی قطعا پی خواهم برد من

به رازِ این شباهتت به وجدانم

وجدان

بابا طاهر نیمه عریان