به اطرافمان خوب نگاه کنیم

میدانم که میدانید؛ ولی گفتم شاید بد نباشد که حداقل یک یادی از انسان هایی که حق بزرگی بر گردن ما دارند شده باشد.

شاید تا همین چند وقت پیش، حرف از این که در کشورهایی مثل فرانسه، کشتارهای تروریستی اتفاق می افتد، خنده دار بود و کسی باور نمی کرد؛ ولی الآن فقط کافیست که سرمان را بچرخانیم و نظری به دور و اطرافمان بیاندازیم. به هر کشوری که نگاه کنید، شاهد اتفاق های عجیبی خواهید بود که درحال وقوع است.

فلسطین که شاید از قدیمی ترین کشورهایی باشد که همیشه درگیر جنگی تمام عیار و ظالمانه بوده، هنوز هم دارد هر روز ده ها شهید و زخمی می دهد و انگاری که این جنگ، پایانی ندارد. البته که اگر مسلمانی به فریاد کودکان غزه، پاسخ ندهد،این جنگ، هیچ گاه پایانی نخواهد داشت.

عراق هم سالهاست که روی خوشی از زندگی ندیده و تمام نسل هایش، مزه ی ظلم را چشیده اند. اکنون هم که چند سالیست با یک مشت حیوانِ (حیف حیوان) رذل و وحشی درگیر جنگ است و چاره ای جز مقابله با آنها را ندارد و باید با تمام قوایش، به این مبارزه ادامه دهد.

اولین کشوری که با این حیوان ها وارد جنگ شد، سوریه بود که آن هم هنوز مشغول همان جنگ است؛ البته اوضاع این کشور، به مراتب از عراق بهتر است. با این حال، هر روز درحال خون دادن است تا بلکه روزی از شر این انسان نماهایی که هیچ بویی از اسلام نبرده اند، راحت شود.

افغانستان و پاکستان هم از آن موقعی که یادم می آید، همیشه پاسوز دخالت های ظالمانه ی کشورهای غربی بودند و هستند. درست است که نفوذ استکبار در حکومت آنها، موضوعی انکارناپذیر و مشکل ساز است ولی هیچ گاه احساس نکردم که واقعا حرکتی انقلابی از خود نشان می دهند و نیت می کنند که از زیر یوق ظلم خارج شوند. نمی دانم، شاید هم من اشتباه احساس می کنم.

قره باغ هم که بهانه ای برای تنش بین ارمنستان و آذربایجان بود تا این دو کشور هم درگیر جنگ باشند.امثال مصر و لیبی هم که انقلاب هایی کردند؛ به نیت این که تحولی در حکومت ظالمانه ی خود دهند، تیرشان به سنگ خورد و با دادن کلی شهید، باز هم انقلاب هایشان به نفع غربی ها مصادره و توقیف شد.

هنوز کار آسیا تمام نشده؛ یمن که به طرز وحشیانه ای مورد حمله ی ظالمانه ی سعودی ها قرار گرفته و هرروزه، هدف بمب و موشک و عملیات های انتحاریست، خون های زیادی داده و دارد می دهد. انشالله که به زودی، پیروزمندانه از این میدان جنگ خارج می شوند.

کمی این طرف تر هم به تازگی، در کشمیرِ هند نیز اتفاقات وحشتناکی درحال وقوع است؛ کشتارهایی به غایت وحشیانه و ظالمانه. هیچ کسی هم صدایش درنمی آید.

در همان فرانسه هم که بالاتر گفته شد، یک روز درمیان، یک انفجار تروریستی ویا یک بُکش بُکش نژادپرستانه اتفاق میافتد. همان کشوری که نقشی موثر، در چیدن انواع و اقسام توطئه ها، در نصف کشورهای دنیا دارد و سهم زیادی در حمایت مالی داعش، اکنون مردم خودش دارند قربانی همان توطئه چینی ها می شوند. به قول باباطاهر نیمه عریان:

به صحرا بنگرُم، داعش ببینُم/به دریا بنگرُم، داعش ببینُم

به هرجا بنگرُم، کوه و در و دشت/نشان از پرچمِ داعش ببینُم

کلاً الآن هرجایی که اتفاقی میافتد و افرادی کشته می شوند، بلافاصله داعش از یک گوشه ای اعلام می کند که کار او بوده است. حتی اخیراً شایعه شده که قرار است داعشی ها، مسئولیت کسانی که با پراید کشته می شوند را هم به عهده بگیرد!!

شاید در این میان، بعضی بگویند که آمریکا دیگر امن است؛ البته اگر کشتارهایی که توسط افراد معمولی یا حتی برخی از دانش آموزانشان (در بعضی مدارس آمریکا) اتفاق میافتد و همینطور کشتارهای نژادپرستانه نیروهای پلیسشان علیه سیاه پوست ها و غیرآمریکایی ها به ویژه مسلمانان و یکسری موارد دیگر را درنظر نگیریم، بله!

بله...این دقیقاً وضعیتیست که شما اگر به هر سمتی نگاه کنید، شاهد خواهید بود (البته تمام کشورهایی که درگیر چنین مسئله هایی بودند، مانند بحرین و بلژیک و غیره، به علت طولانی شدن بیان نشد)؛ این در شرایطست که ما در کشوری زندگی می کنیم که بعضی هیچ حرفی از امنیتی که در جامعه وجود دارد نمی زنند و به جایش دم از حقوق های میلیونیِ کاملاً کذبِ جوانانی می زنند که با گرفتن جان خود در کف دستشان و زدن به قلب یک مشت حیوان وحشی که نام دولت اسلامی به خود نهادند، از جان و مال و ناموس و شرفِ این مملکت و دینشان دفاع می کنند.

درست است که در کشور ما نیز مشکلاتی وجود دارد، که بعضاً بسیار هم ناراحت کننده و تاسف باراست، ولی برای همین امنیت و آرامشی که داریم، باید هزاران بار خدا را شکر کنیم و همینطور دعا به جان کسانی که این آرامش و امنیت را برایمان فراهم کردند.

به راستی که امنیت و سلامت، دو نعمتی هستند که تا انسان آنها را از دست ندهد، قدرشان را نمی داند.